Sinds de aankoop van Manchester City door een koninklijke familie uit Abu Dhabi in 2008 heeft de club een razendsnelle opmars gemaakt naar de top van het Engelse voetbal. Deze week is echter een snellere afdaling mogelijk met de opening van de hoorzitting over hun 115 vermeende overtredingen van de Premier Leagues financiële fair play-regels. Ongeacht of de club schuldig is, zou hun verschijning voor de rechter uiteindelijk een heel goede zaak kunnen zijn voor het hele Engelse voetbal. Hun verschijning kan de aandacht vestigen op de wanpraktijken en louche praktijken van alle slechte actoren binnen de voetbalgemeenschap, waardoor hopelijk de minder bekende controverses en meer controversiële figuren aan het licht komen. Dus sta me toe om in deze geest een van deze minder bekende zaken in de schijnwerpers te zetten.
De zaak waar het vandaag om gaat is die van Sunderland, de Black Cats uit Noordoost-Engeland. In het begin van de 20e eeuw waren ze een van de beste ploegen in het Engelse voetbal en wonnen ze zes competitietitels en twee FA cups. Maar na de opeenvolgende degradaties uit de Premier League en de Championship in respectievelijk 2017 en 2018, bleef de club achter in de voetballende wildernis van League 1. Sindsdien hebben ze moeten klauteren om de overwinning te behalen. Sindsdien hebben ze hun weg naar respectabiliteit moeten terugvinden en staan ze nu 2e in de tweede divisie van Engeland.
Een van de eigenaars van Sunderland heeft echter zijn twijfels geuit over de vraag of hij wel de juiste persoon is om aan het roer te staan van zo’n historische club. De minderheidseigenaar, Juan Sartori, is een Uruguayaanse zakenman die politicus is geworden en sinds 2018 betrokken is bij Sunderland. Hij was een voormalige presidentskandidaat in de Uruguayaanse verkiezingen van 2019, maar uiteindelijk haalde hij het stembiljet niet omdat hij in de voorverkiezingen van zijn partij verloor van de huidige zittende president van het hoogste ambt van de natie, maar hij heeft sinds 2020 een zetel in de Senaat. Sartori is ook de oprichter en voormalige eigenaar van Union Agriculture Group (UAG), die ooit 1% van al het land in Uruguay bezat.
Aan de oppervlakte lijkt dit een sterk track record van succes, waaruit een man met ambitie en gedrevenheid blijkt die weet hoe hij resultaten moet behalen. Een nadere inspectie onthult echter een iets troebeler realiteit. Sartori is momenteel verwikkeld in een rechtszaak voor het Britse hooggerechtshof waarbij hijzelf en zijn bedrijf Union Group International Holdings worden aangeklaagd wegens fraude, nalatigheid en samenzwering. Volgens de aanklacht zou Sartori beleggers herhaaldelijk hebben misleid om te investeren in aandelen van een verwant bedrijf en zou hij zowel de waarde als het risico van die investering onjuist hebben voorgesteld.
Sartori moest ook zijn leidinggevende positie bij UAG opgeven na beschuldigingen dat hij zijn positie gebruikte voor persoonlijk gewin. Volgens de beschuldigingen zou hij een zeer verdachte transactie hebben uitgevoerd waarbij hij een klant van zijn aparte investeringsmaatschappij adviseerde om aandelen in een rijstbedrijf te kopen en vervolgens UAG dezelfde aandelen liet kopen, maar tegen een aanzienlijk hogere prijs.
Beschuldigingen van fraude zijn niets nieuws voor Sartori, die een staat van dienst heeft die helemaal teruggaat tot het begin van zijn zakelijke carrière in 2007. Toen hij 26 was en net van de universiteit kwam, was Sartori eigenaar van een bosbessenboerderij die moeite had om externe investeerders aan te trekken. Zijn methode om dit gebrek aan interesse tegen te gaan was het bedrijf valselijk voor te stellen en te overdrijven aan potentiële investeerders, waarbij hij zelfs beweerde dat zijn partner de enige “landbouwkundige” met een doctoraat in heel Uruguay was. Het zal niemand verbazen dat hij vervolgens enorme investeringen aantrok waardoor zijn bedrijf kon uitgroeien tot de Union Agriculture Group (UAG).
Sartori beschreef zichzelf regelmatig als afgestudeerd aan Harvard in de jaarverslagen en andere documenten die hij indiende voor UAG. Toen UAG zich begon voor te bereiden op een beursnotering op Wall Street, begonnen er vragen te rijzen over de echtheid van deze bewering. Uiteindelijk verduidelijkte Harvard zelf dat Sartori niet was afgestudeerd aan Harvard en niet met recht kon beweren een alumni van de universiteit te zijn.
De reden om deze kant van zijn karakter te belichten is om het vraagteken te plaatsen bij zijn geschiktheid om betrokken te zijn bij een voetbalclub. Een man met zo’n staat van dienst zou geen gezaghebbende positie moeten bekleden bij Sunderland, een instelling die zoveel betekent voor zo velen. Om een analogie met laaghangend fruit te gebruiken: als de manager van een team de regels zo flagrant zou overtreden als het laten struikelen van spelers van de tegenstander, zou je verwachten dat hij op zijn minst een stadionverbod zou krijgen. Hetzelfde zou moeten gelden voor eigenaren. Hoewel Sartori misschien geen fraude heeft gepleegd in de voetbalwereld, heeft hij in elk ander onderdeel van zijn werk een volledige bereidheid getoond om buiten de regels om te handelen.
Wat we kunnen hopen door City voor de rechter te laten verschijnen, is dat andere clubs introspectief gaan kijken en eventuele misstanden die ze van binnen zien, rechtzetten voordat ze voor een Britse rechter komen te staan. De eigenaren van Sunderland moeten toch in staat zijn om het karakter van Sartori en de hachelijke positie waarin zijn aanwezigheid hen en de club plaatst, te erkennen.
