door Christina Georgaki, Oprichter en Managing Partner van Georgaki and Partners Advocatenkantoor. @c_georgaki
Het ‘Cash for Citizenship’ geschil tussen de EU en Malta is een waarschuwend verhaal – zowel voor slecht doordachte investeringsmigratieschema’s als voor degenen die ze proberen tegen te houden.
Vorige week kwam het geschil tussen de Europese Commissie en Malta over hun ‘burgerschap door investering’-regeling tot een hoogtepunt in een rechtszaak in de Grote Kamer van de EU in Luxemburg.
Door Malta voor de rechter te slepen, probeert de EU een einde te maken aan een decennialang beleid waarbij de Maltese regering staatsburgerschap verleende aan buitenlanders die boven een bepaalde drempel in het land investeerden. De huidige versie van het programma – het Malta Exceptional Investor Naturalisation Policy (MEIN) – heeft deze drempel op €600.000, waardoor je na 36 maanden het staatsburgerschap verkrijgt, en snellere termijnen tot 12 maanden zijn beschikbaar via een grotere investering.
De EU verzet zich tegen deze opzet met het argument dat het ‘verkopen’ van het burgerschap van de EU vanuit juridisch oogpunt de principes van samenwerking tussen de EU-lidstaten schendt, door burgers te maken van mensen die geen wezenlijke band hebben met Malta of de EU.
Meer in het algemeen komt het echter voort uit de toenemende afkeer van de EU van investeringsmigratieprogramma’s – een houding die helaas geen begrip toont voor de voordelen die deze programma’s met zich mee kunnen brengen.
In mijn eigen land, Griekenland, bijvoorbeeld, bieden we weliswaar geen burgerschap door investering, maar ons Gouden Visum programma geeft investeerders een verblijfsvergunning met veel van dezelfde voordelen. Dit systeem is onlangs herzien tot een structuur met vier niveaus met een minimumdrempel van €250.000 voor verbouwingen en restauraties van commercieel naar residentieel vastgoed en vervolgens €400.000 of €800.000 afhankelijk van de locatie. Tussen 2021 en 2024 heeft deze regeling €4,3 miljard opgeleverd voor de Griekse economie. Dit is € 4,3 miljard die niet afkomstig is van leningen, belastingen of EU-subsidies.
De hoorzitting van vorige week past ook in een andere context – die van slecht ontworpen investeringsmigratieregelingen die ten onder gaan. In de afgelopen maanden hebben Spanje, Nederland en Ierland hun Gouden Visum programma’s geschrapt en Portugal heeft hun programma’s teruggeschroefd, voornamelijk vanwege hun ineffectiviteit. Aan de andere kant is het probleem van Malta dat hun aanbod te genereus is om aanvaardbaar te zijn voor de rest van de EU.
De rechtszaak van de EU lijkt gedoemd te mislukken. De Maltese verdediging – dat het het voorrecht van naties is om te beslissen aan wie ze het staatsburgerschap geven – is sterk en wordt versterkt door talrijke historische precedenten en strengere doorlichtingsprocessen. Dit betekent echter niet noodzakelijk dat de EU hier zal opgeven, dus verwacht dat hun verzet de komende maanden en jaren nieuwe vormen zal aannemen, terwijl het onzekerheid veroorzaakt voor potentiële investeerders.
Alle partijen kunnen lering trekken uit vorige week, ongeacht de uitkomst van de zaak. Voor de EU, dat investeringsmigratieregelingen niet gemakkelijk van tafel worden geveegd onder druk. Voor haar lidstaten dat er grenzen zijn aan de tolerantie van de Commissie in deze sector. En voor investeerders, dat je beter een investeringsmigratieplan kunt kiezen dat deze puinhoop voorkomt.
Foto door Mike Nahlii op Unsplash
