Hoge Vertegenwoordiger Josep Borrell heeft een spoedvergadering belegd van de EU-ministers van Buitenlandse Zaken. Er zal slechts één punt op de agenda staan, de Iraanse raket- en droneaanval die met succes werd onderschept door Israël en zijn bondgenoten. Een woordvoerder zei dat de EU heel duidelijk oproept tot terughoudendheid van Israël om een escalatie te voorkomen waar niemand bij gebaat is, schrijft politiek redacteur Nick Powell.
De Raad Buitenlandse Zaken zal ongeveer 24 uur na de vergadering van het Israëlische kabinet bijeenkomen om te beslissen over zijn nog niet bekendgemaakte reactie op de Iraanse aanval, die zelf een reactie was op een aanval op de Iraanse ambassade in Damascus, waarvoor Israël de verantwoordelijkheid niet heeft erkend. De Europese Unie heeft beide aanvallen veroordeeld, uit vrees voor een escalatie van het conflict tussen Israël en Hamas tot een totale regionale oorlog.
Het is mogelijk dat de EU-sancties tegen Iran en individuele Iraanse functionarissen worden uitgebreid, hoewel ze niet zullen worden aangekondigd voordat ze worden uitgevoerd. Maar realistisch gezien zou de enige effectieve druk op Israël van de Verenigde Staten komen.
Een factor die de Israëlische regering moet afwegen is of de welkome steun van sommige Arabische landen die raketten en drones onderschepten en inlichtingen verstrekten dat er een aanval op komst was, een teken is van toekomstige samenwerking die verloren zou kunnen gaan als het conflict escaleert. De Amerikaanse invloed op sommige Arabische staten, met name Jordanië, kan ook een rol hebben gespeeld.
Dr. Jonathan Spyer, auteur van studies over zowel het Israëlisch-Islamitisch conflict als de oorlogen in Syrië en Irak, stelt dat de reden waarom de Verenigde Staten zo proactief zijn geweest in het helpen van Israël sinds de Hamas-aanvallen op 7 oktober 2023, is dat het harde vergeldingsacties wilde voorkomen tegen een breed scala aan Iraanse bondgenoten, zoals Hezbollah in Libanon en de Houthi’s in Jemen.
Volgens hem is Iran niet alleen vastbesloten om een directe botsing met Amerika te vermijden, maar zou het liever terugkeren naar een oorlog tegen Israël die alleen via proxies wordt gevoerd. Golfstaten die bevriend zijn met Israël, deels vanwege hun eigen antipathie tegen het Iraanse regime, begrijpen dat Israël onder druk staat van de Verenigde Staten om zich terughoudend op te stellen en zijn bezorgd over het Amerikaanse, niet het Israëlische, beleid ten aanzien van Iran.
Dr. Spyer merkt op dat het idee van een gemeenschappelijk buitenlands beleid van de EU altijd eerder een streven is geweest dan een realiteit. Maar hij bespeurt wel een toenemende bezorgdheid van Europese landen over Iran, hoewel hij geen grote verandering verwacht.
Beni Sabti heeft het Israëlische leger geadviseerd over het beïnvloeden van de Iraanse besluitvorming en media. Hij is geboren en getogen in Teheran voordat hij in 1987 naar Israël vluchtte. Hij gelooft dat de leden van het regime blij zullen zijn dat een paar van hun raketten even boven Jeruzalem zijn geweest, ook al zijn ze neergeschoten. In hun gedachten is hun langetermijnvisie van de vernietiging van Israël iets dichterbij.
Hij beweert dat slechts zo’n 15%-20% van de Iraanse bevolking het regime steunt, wijzend op de lage opkomst bij de parlementsverkiezingen. Sociale media bieden enig bewijs van de steun van de bevolking voor Israël en de zekerheid dat het zal terugslaan tegen het Iraanse regime. “Ik hoop dat we ze niet teleurstellen”, voegde hij eraan toe.
Beni Sabti suggereert ook dat een gebrek aan reactie van Israël het regime zelf zou teleurstellen, waardoor het de les zou trekken dat Iran “eerder en harder” had kunnen toeslaan tegen Israël. De leden van het regime zouden niet concluderen dat Israël het conflict probeerde in te dammen, waarschuwt hij, ze zullen denken dat Israël zwakker is dan ze dachten.
