Rusland staat op alle denkbare manieren dichter bij Europa dan China, maar niet voor lang. De mensen zien er hetzelfde uit. Ze delen dezelfde christelijke geloofsovertuigingen en feestdagen. Hun economieën waren – tot voor kort – vrij goed geïntegreerd. Dat geldt vooral voor energie. Maar de oorlog in Oekraïne veranderde dat allemaal – schrijft Kenneth Rapoza in Forbes.Com
En nu is Rusland opzeggen het nieuwe voor de Euro’s. Rusland wordt gedwongen zich nog meer op China te richten, misschien wel de grootste politieke rivaal van het Westen en zeker de grootste geopolitieke rivaal van de V.S.
Rusland wordt afgeschermd. Het is na Iran het meest gesanctioneerde land ter wereld vanwege zijn acties in Oekraïne. Afgezien van de vernietiging van Duitsland en zijn regeringspartij, hebben de geallieerde mogendheden nog nooit een land zo slecht behandeld.
Dit is economische oorlog, of wat is het anders? Sancties hebben de oorlog van Rusland in Oekraïne niet gestopt. Individuele sancties hebben jachten afgenomen en bankrekeningen bevroren. Is het waar dat al dat geld afkomstig was van illegale winsten, zoals president Biden zei tijdens de State of the Union-toespraak van dit jaar?
Ter vergelijking, dit zijn niet eens de rijkste 50 op de planeet. Stel je voor dat Rusland Jeff Bezos’ jacht afpakt en de schuld geeft aan belastingontduiking. (Natuurlijk kan het dat niet doen omdat Bezos geen miljoenen op roebelbankrekeningen heeft, maar dat terzijde).
Het punt is – het Westen geeft Rusland het signaal dat het met hen gedaan is. Hoe moet het bedrijfsleven – en de Russische samenleving als geheel – dit anders zien?
Terzijde: ik krijg vaak berichten van mensen die ik al 12 jaar in Moskou ken en die zich afvragen of ik hen nu haat.
Poetin zal er niet eeuwig zijn. De 40- en 50-jarige Russische zakenleiders en hun families en vrienden zullen er nog een tijdje langer zijn. Zal alles vergeven zijn?
In het weekend interviewde The Financial Times de voormalige CEO van Lukoil, Vagit Alekperov, waarin hij zei dat oorlogen vrij snel kunnen eindigen, maar “de energieconfiguratie van de wereld is bepaald door tientallen jaren van investeringen en hard werk van vele generaties professionals. Het is niet nodig deze te ondermijnen of te vernietigen.
Met name Europa riskeert de schuld voor de militaire operatie van Rusland in de schoenen te schuiven van westers georiënteerde Russische zakenlieden, zoals de voormalige eigenaar van de voetbalclub Chelsea – Roman Abramovich.
Terwijl de EU, het VK en de bondgenoten proberen nieuwe Russen te vinden om aan hun sanctielijst toe te voegen, wenden zij zich in toenemende mate tot managers van particuliere Russische bedrijven met nauwe banden met het Westen, alsof zij de regerende partij Verenigd Rusland en het Russische militaire establishment er op de een of andere manier van kunnen overtuigen zich terug te trekken. Rusland zou deze mensen beschouwen als werktuigen van een buitenlandse staat en zou hun bezorgdheid negeren.
Veel van de personen die in de vorige sanctierondes aan bod kwamen, waren opgeleid in het buitenland en brachten westerse waarden zoals de geliefde ESG-investeringsthese en internationale samenwerking mee naar hun ondernemingen. Oleg Deripaska probeerde die Davos-gezinde route te nemen en is sinds 2018 gesanctioneerd, ongeacht het meegaan met de opvattingen van het Europese establishment over maatschappelijk verantwoord ondernemen en het milieu. In maart verloor Deripaska een rechtszaak om de sancties tegen hem op te heffen.
Naarmate er meer Deripaska-types bijkomen, ook degenen die Wall Street kende en mocht – zoals Herman Gref, CEO van staatsbedrijf Sberbank, kan Europa binnenkort merken dat het al zijn overgebleven bruggen met het Russische bedrijfsleven heeft verbrand. Wraak is een gerecht dat het best koud geserveerd kan worden, zoals het gezegde luidt.
