Je zou kunnen zeggen dat je CV een van de belangrijkste dingen is om eerlijk over te zijn. Niet alleen is het onethisch, maar het komt zelden voor dat je wegkomt met liegen over je carrièreverleden. Trouwens, zou je echt een strafbaar feit willen plegen?
De Britse minister van Financiën, Rachel Reeves (foto), heeft dat de afgelopen weken op de harde manier geleerd. Ze is onder vuur komen te liggen van parlementsleden omdat ze haar CV had vervalst, onder andere door te beweren dat ze econoom was bij Halifax Bank of Scotland, in plaats van dat ze in werkelijkheid bij retail banking werkte. Toch houdt de regering vol dat Reeves “eerlijk is geweest tegen het publiek” en dat dit geen overtreding is die in aanmerking komt voor ontslag. Er zijn andere berichten over mensen, waaronder een verpleegster en een politieagent, die de gevangenis in zijn gegaan voor het liegen over kwalificaties, laat staan dat ze hun baan zijn kwijtgeraakt. Dit hele debat roept de vraag op of mensen echt vergeven en vergeten moeten worden, vooral als ze een verantwoordelijke functie hebben.
Eén man, een Italiaanse manager van een luchtvaartmaatschappij genaamd Gaetano Francesco Intrieri, lijkt te rekenen op het voordeel van de twijfel. Gezien zijn carrièrepad en geschiedenis zou je zelfs kunnen stellen dat het een essentieel onderdeel is geweest van zijn professionele ‘succes’.
Het is de moeite waard om bij het begin te beginnen. In een van zijn CV’s schept Intrieri op over talloze kwalificaties, waarvan vele op zijn best zwak zijn. Een van de meest opvallende voorbeelden is zijn claim van twee MBA’s van het wereldberoemde Massachusetts Institute of Technology (MIT) – één in “Business Process Analysis” en de andere in “Business Organisation” van de Sloan School of Management. Een onderzoeker die zijn beweringen wilde controleren, kreeg echter van het instituut te horen dat ze niemand konden vinden die als student geregistreerd stond met Intrieri’s naam. Het zou echter niet helemaal eerlijk zijn om te zeggen dat Intrieri nooit een student aan het MIT is geweest. In 2020, terwijl de wereld uit zijn dak ging van Covid, ontving Intrieri een Executive Certificate in Management and Leadership van Sloan, wat, hoewel het echt is, in feite slechts een online programma van vier cursussen en acht studiepunten is dat in slechts twee weken kan worden voltooid. Maakt niet uit! Op Intrieri’s LinkedIn staat trots het embleem van MIT’s Sloan School en hij ging zelfs naar X om de voltooiing van zijn certificaat aan te kondigen, waarbij hij maar liefst 90 likes kreeg.
Zijn geloofwaardigheid bij het claimen van zijn vele onderscheidingen wordt niet geholpen door het feit dat sommige van zijn andere alma maters volledig verzonnen lijken. Intrieri beweert dat hij afgestudeerd is in Excel aan de Excel University in Californië, die, voor zover we kunnen nagaan, niet bestaat. Het is mogelijk dat hij verwijst naar Excel University of The Excel University. De eerste is een online Microsoft Excel-cursus van ene Jeff in South Dakota en de tweede is een Theologische en Leiderschapsacademie die cursussen aanbiedt in “Excel Business-ology (The Art of Business)”.
Het blijft niet bij onderwijs, Intrieri heeft zelfs verfraaide professionele claims. Intrieri’s vermeende periode van acht jaar bij “McKinsey & Partner” kwam onder de loep te liggen toen oplettende waarnemers opmerkten dat het bedrijf niet bestaat (aangezien het wereldwijde adviesbureau eigenlijk McKinsey & Company is). Net als eerder was Intrieri nergens te vinden in de arbeids- of bedrijfsgegevens.
Men hoopt dat Intieri’s vermeende liberale staat van dienst van zijn professionele fase zijn jejune CV-uitvindingen rechtzet. Maar zou zijn periode bij Gandalf Airlines en de daaropvolgende strafrechtelijke berisping genoeg zijn om hem het belang van eerlijkheid te laten inzien?
Nadat hij in 2003 CEO van het luchtvaartbedrijf was geworden, nam hij in 2004 al na vijf maanden ontslag, wat kort werd gevolgd door het aanvragen van het faillissement van de organisatie. Een daaropvolgend onderzoek leidde tot Intrieri’s arrestatie en de onthulling dat hij in feite bijna €500 miljoen had verduisterd voor persoonlijk gebruik. Na een ingewikkeld verhaal waarin hij er zelfs in slaagde om een notarieel bewijs te laten zien van waar het geld voor was, bekende hij uiteindelijk en kreeg hij een straf van drieënhalf jaar voor frauduleus faillissement.
Zonder rekening te houden met het feit dat Intrieri zijn tijd in de gevangenis nooit heeft uitgezeten als gevolg van een nationaal pardon in 2006, zette hij zijn carrière in de luchtvaart voort. Hij was manager van Club Air, Italiatour Airlines, ItAli Airlines en Eagles Airlines, waarbij hij van de een naar de ander ging. Bij elkaar opgeteld was hij ongeveer drie jaar CEO van een luchtvaartmaatschappij in een periode van acht jaar, verspreid over vijf verschillende luchtvaartmaatschappijen. Alle maatschappijen zijn sindsdien opgeheven en geen enkele bleef langer dan zeven maanden na zijn aanstelling actief. Dergelijk job-hoppen lijkt deze zelfbenoemde luchtvaartgoeroe geen moment zorgen te hebben gebaard.
Je zou hopen dat mensen met zo’n ogenschijnlijke geschiedenis van dubieuze kwalificaties wel even zouden nadenken voordat ze Intieri een baan zouden geven. Ongelooflijk genoeg werd Intieri, ongeveer tien jaar nadat hij voor het laatst een luchtvaartmaatschappij had geleid, aangesteld als CEO van nieuwkomer AeroItalia. De beslissing lijkt te zijn genomen door de huidige voorzitter van de luchtvaartmaatschappij, Marc Bourgade. Bourgade, een Franse bankier en financier van luchtvaartmaatschappijen, heeft een respectabele carrière in de luchtvaartsector achter de rug, maar is nog helemaal niet bekend met het leiden van een luchtvaartmaatschappij. En als liefhebber van vreemde talen kun je je afvragen of hij niet wat meer tijd zou moeten besteden aan het bijspijkeren van zijn Italiaans.
Deze hele saga zou onvoorstelbaar zijn als alles niet zo echt leek. Intrieri’s klaarblijkelijke vermogen om te liegen in educatieve, professionele en zelfs juridische hoedanigheden heeft hem op de een of andere manier in een positie gebracht waarin hij een ravage kan aanrichten (zie zijn beslissing om zich plotseling terug te trekken van het vliegveld van Comiso omdat hij niet “gewaardeerd” werd, gevolgd door een bijna onmiddellijke ommekeer) in een sector waarin betrouwbaarheid en betrouwbaarheid van het grootste belang zijn. Misschien is het dit onvoorwaardelijke vertrouwen dat hem zo ver brengt als hij doet, en misschien is dit wat Reeves van hem heeft geleerd. Waarom zou iemand aan je twijfelen als je in je eigen sprookjes gelooft?
