De E.U. moet erkennen dat mensen vrij geboren worden en vechten voor de vrijheid van hun nationale collectief door middel van hun helden, tradities en instellingen. Zij moet het woord “natie” rehabiliteren, en daarmee een andere relatie met de staat Israël ontwikkelen – schrijft Fiamma Nirenstein
Maar dat is voor morgen. In de tussentijd moet de E.U., om haar interne cohesie te behouden, afstand nemen van haar globalistisch absolutisme en inzien dat er verschillen en tegenstellingen zijn in Europa. Bovendien moet zij de “cancel-cultuur” in al haar stompzinnigheid genadeloos verwerpen. De helden en monumenten van het verleden hebben immers hun kracht getoond.
En hier is meer voor productieve conservatieve gedachte. Tijdens de huidige oorlog zijn mannen gebleven om te vechten, zoals ze dat in de loop van millennia altijd hebben gedaan, terwijl moeders en grootmoeders kinderen aan de hand hebben meegenomen naar de veiligheid. Het is een prachtige opleving van een ontideologiseerd feminisme dat de primaire taak van de vrouw in zowel oorlog als vrede beschouwt als de sleutel tot het waarborgen van de vrijheid.
Liberalisme, nationalisme, vrijheid, democratie en traditie moeten hand in hand gaan. Europa moet zich losmaken van sommige van zijn postmoderne dromen, taalgebruik, retoriek en socialistische oorsprong, en zijn universalisme terugdringen.
Zelfs oorlog, het meest verafschuwde concept, moet eindelijk worden heroverwogen. Pacifistische rooksignalen voorkomen of stoppen het niet. Het is Poetin die gestopt moet worden.
Duitsland heeft zijn defensiebudget in één dag verdubbeld, een leerzame salto. Hier in Israël zou het land geen dag overleven als het niet wist hoe te vechten, oorlogen te winnen en moed te kweken. Er is veel morele kracht voor nodig om het leven van je kinderen op het spel te zetten.
De E.U. is dit principe volledig vergeten, maar moet het zich nu herinneren. Als Israëli’s, of ze nu religieus of seculier, links of rechts zijn, niet wisten hoe ze boven hun eigen harde principes uit konden stijgen en in nood samen konden werken, zouden we niet hebben overleefd en gebloeid. Gezegend is het land dat zijn helden heeft; niet het land dat hen niet nodig heeft.
Tenslotte, zoals wijlen historicus Bernard Lewis van het Midden-Oosten mij uitlegde, realiseerden de Turken zich niet dat de terugslag van de kanonnen hun prachtige oorlogsschepen deed zinken.
Wij moeten de kanonnen van de democratie in beweging brengen om te voorkomen dat onze schepen van vrijheid net zo zinken als het Ottomaanse Rijk.
